Με αφορμή την φυγή στις 5 Μαρτίου του 2011 του Μύθου Μανώλη Ρασούλη,διάβασα ένα κείμενο του καθηγητή Δημήτρη Αλεξάνδρου για την σχέση που είχε με την Θήβα αυτή η προσωπικότητα..Που μας τίμησε..το επαναλαμβάνω μας τίμησε..Κάτι του χρωστάμε λοιπόν….ας κάνουμε όμως στην άκρη να διαβάσουμε την ίδια την ζωή πως αφηγείται την ιστορία……Πούλιος Παναγιώτης..
Δεν πρόκειται για νεκρολογία ούτε μνημόσυνο αλλά για απόδοση τιμής και έκφραση ευγνωμοσύνης σ’ έναν μεγάλο άνθρωπο, ποιητή της ζωής, στιχουργό, αγωνιστή, διανοούμενο, φιλόσοφο, συγγραφέα.
Τώρα θα με ρωτήσετε, πού κολάει ο τίτλος. Αν έχετε λίγη υπομονή, διαβάστε μια γλυκιά ιστορία, σαν σύγχρονο παραμύθι.
Τέλη Απρίλη του 2008, λίγο πριν το σούρουπο, συναντώ τον Μ. Ρασούλη απέναντι ακριβώς απ’ το Συνεδριακό Θήβας. Πήγαινε στο σταθμό να πάρει το τρένο.Με μεγάλη συστολή αλλά και λαχτάρα του συστήθηκα και πιάσαμε κουβέντα. Του θύμησα ότι τον έψαχνα για τη συμμετοχή του στο συνέδριο – αφιέρωμα στον Π. Πουλιόπουλο ( είχα διαβάσει το ροκ μυθιστόρημά του, όπως το αποκαλούσε ” Η τελευταία ζωή του σύντροφου Παντελή Πουλιόπουλου”).
Με την Ναταλία Ρασούλη στο συνεδριακό κέντρο της Θήβας.
Όρθιοι στο πεζοδρόμιο συζητούσαμε επί μία ώρα.Τον ρώτησα, πώς από δω και μου ανέφερε επί λέξει. ” Ήλθα στη Θήβα, ακολουθώντας τα ίχνη του Κάδμου, του Π. Πουλιόπουλου και της Χαρ. Αλεξίου.”
Το τρένο είχε πια χαθεί αλλά εγώ κέρδισα την γνωριμία και την επαφή μαζί του.Απέναντί μας ήταν η προτομή του Πουλιόπουλου, ενώ πήγαμε στο ανάκτορο του Κάδμου και στο πατρικό της Χ. Αλεξίου.Στη συνέχεια για καφέ και στο ουζερί της στοάς, εγώ,εκείνος και η τότε σύντροφός μου έως τις δύο τη νύχτα.
Με κάλεσε αργότερα να παρουσιάσω στις 8/11/2008 το εν λόγω βιβλίο που επανεκδόθηκε στον Ιανό.Το άλλο πρωί ήπιαμε καφέ και έφυγε, αφού προμηθεύτηκε την ιστορία του Τσεβά για τη Θήβα και τη Βοιωτία. Έκανε 7 εκπομπές ( επτάπυλος, επτάλοφος ) για τη Θήβα στο κρατικό ραδιόφωνο, σε μια απ’ τις οποίες μ’ έβγαλε στον αέρα.Λιγα χρόνια μετά, τον απέλυσαν οι άθλιοι και τον πίκραναν. Ποιον; τον Μ. Ρασούλη, τα ανθρωπάρια.
Μια μέρα σαν σήμερα έφυγε ο Μ, Ρασούλης. Θα μιλήσουν κι άλλοι για το σπουδαίο έργο του. Εγώ θέλω να πω ότι, χωρίς να της χρωστάει, έδωσε τόσα πολλά και έδειξε μεγάλη λατρεία για την πόλη μας.Σχεδιάζαμε, όσο ζούσε, να παρουσιάσουμε το βιβλίο του και στη Θήβα. Αυτό είναι το ελάχιστο. Ένα πιο ολοκληρωμένο αφιέρωμα, το όνομά του σ’ έναν δρόμο ή μια πλατεία, ένα έμπρακτο ευχαριστώ το οφείλουμε.
Ευλογημένος που σε γνώρισα. Γεια και χαρά εκεί που βρίσκεσαι, αγαπημένε μας Μανώλη.
Κείμενο του Δημήτρη Αλεξάνδρου.
